Rozdział 23 :)

Obudziłam  się około 9. Teraz wszystko wróciło do normy, czyli dokładnie tak jak było dwa dni temu. Zostałam sama. Bonnie wróciła, a ja straciłam Niallera. Muszę z nim dzisiaj porozmawiać. Musze mieć pewność czy po prostu to co się stało, jest przypadkowe czy nie. Ja się po prostu czuje jak zabawka. Zużyta zabawka. Teraz jak tak myślę o tym co się stało, to mam coraz większe wrażenie, że on po prostu się mną bawił. Z jednej strony Niall nie jest taki. Znam go dość długo i nie wydaje się taki. Musze dowiedzieć się prawdy. Powoli wywlekłam się z łóżka. Podeszłam do szafy i wybrałam ten zestaw. Ruszyłam w stronę łazienki, gdzie wykonałam poranną toaletę oraz pomalowałam się i ubrałam. Ostatni raz poprawiłam włosy i wyszłam. Wzięłam kartkę, długopis i położyłam się na łóżku. Żeby mi było wygodniej to przekręciłam się tak, że leżałam na brzuchu. W mojej głowie było mnóstwo pojedynczych słów, starałam się ułożyć z nich, jakąś sensową piosenkę. Po chwili zaczęłam pisać słowa na kartce.

Oh,you can't hear me cry

See my dreams all die

From where you're standing

On your own.

It's so quiet here

And I feel so cold

This house no longer

Feels like home

Przeczytałam jeszcze raz całą piosenkę I musze przyznać, że wyszła całkiem nieźle. Chciałam zacząć pisać kolejna zwrotkę, ale usłyszałam pukanie do drzwi. Schowałam szybko kartkę i długopis do szuflady i poszłam otworzyć drzwi. Stał w nich Niall z moją piżamą w ręku. Dobra teraz albo nigdy. Musze z nim teraz porozmawiać, bo potem nie będzie kiedy.

-musimy pogadać – oznajmiliśmy razem.

Uśmiechnęłam się i wpuściłam chłopaka do środka. Zakluczyłam jeszcze drzwi od pokoju, żeby nikt nam nie przeszkadzał. Przez chwilę siedzieliśmy w ciszy, nikt z nas nie wiedział jak zacząć.

-Niall, to co się stało…nie wiem jak to powiedzieć, po prostu chce wiedzieć czy coś do mnie czujesz –zaczęłam. Dobra to nie zabrzmiało tak jak to sobie wyobrażałam.

-nie wiem, pogubiłem się – odparł cicho

Poczułam jak gromadzą mi się łzy, dlatego uniosłam głowę do sufitu i wzięłam głęboki wdech.

-nie rozumiesz,że kiedy nie było Bonnie, wtedy na prawde miałem te głupią nadzieje, że coś będzie miedzy nami ? że coś do mnie czujesz? Teraz jak Bonnie wróciła to ja się czuje jak zabawka, zużyta zabawka. Chciałeś się mną pobawić ? dobrze pobawiłeś, potem rzuciłem w kąt, proszę bardzo ,osiągnąłeś to co chciałeś ! –wykrzyczałam mu . Powiedziałam mu dokładnie to co mi leżało na sercu.

-nie bawiłem się Tobą. Fakt nie jestem niczego pewien, ale wiem jedno, nie bawiłem się Tobą. Co chcesz usłyszeć ? że zawsze jak jesteś w pobliżu, mam ochotę Cię pocałować ? tak ? to chciałaś usłyszeć ? proszę bardzo – oznajmił

To co powiedział,po prostu mnie zaskoczyło. Nie spodziewałam się tego.

-a co z Bonnie ? –zapytałem szeptem

-nie wiem, ale nie czuje do niej tego co wcześniej, to silne uczucie wygasło – powiedział

-może zróbmy tak, zapomnijmy, że się znamy, po prostu traktujmy siebie jak powietrze, to jedyne wyjście –powiedziałam szybko. Chłopak chciał zaprzeczyć, ale wybiegłam w pokoju. Co mi innego zostało ? najlepiej będzie jeśli znikne, on będzie z Bonnie, ja znajdę sobie kogoś innego i zapomnimy o tym co było. Zeszłam na dół,gdzie byli wszyscy oprócz Nialla. Przywitałam się ze wszystkimi i usiadłam przy stole.Po chwili pojawił się Niall. Starałam się na niego nie patrzeć,ale to było trudno,bo chłopak za to się patrzył. Świetnie,jak mam go ignorować jak cały czas czuje na sobie jego wzrok ? tak się nie da.

*Oczami Nialla*

Wczoraj nie pozwoliłem Bonnie iść do domu, bo było bardzo późno i ciemno. Nie chce żeby jej się przydarzyło to co Emily. Wszyscy rozeszliśmy się na górę ,bo każdy był zmęczony. Położyłem się na łóżku, a koło mnie za chwilę pojawiła się Bonnie. Dziewczyna wtuliła się we mnie i zasnęła chyba. Objąłem ją ramieniem, ale nie zasnąłem. Nie mogłem. Cay czas wydawało mi się jakby koło mnie leżała Emily. Nawet czułem zapach jej perfum, ale to pewnie przez piżamę. Coraz częściej o niej myślę. Po dłuższych rozmyśleniach zasnąłem. Obudziłem się jakoś po 8. Widziałem,że Bonnie też już nie śpi,ale za to patrzy się na mnie. Przypomniało mi się jak ja się tak patrzyłem na Em. Muszę z nią pogadać, wyjaśnić.

-musimy oddać Emily piżamę – powiedziałem, a dziewczyna tylko pokiwała twierdząco głową, pocałowała mnie w policzek i poszła do łazienki. Po paru minutach wyszła, a ja wszedłem i ubrałem się,po czym wziąłem od Bonnie piżamę i wyszedłem z pokoju. Nie musiałem długo iść,bo Emily pokój był na przeciwko mojego. Lekko zapukałem, a za chwilę przy mnie pojawiła się blondynka. Jak zwykle wyglądała ślicznie. Oddałem jej piżamę. Uśmiechnąłem się,kiedy powiedzieliśmy równo,że musimy porozmawiać. Dziewczyna wpuściła mnie do pokoju i zamknęła drzwi na klucz. Zawsze tak robiła, nie chce  żeby ktoś jej przeszkadzał. Dziewczyna zapytała się mnie czy coś do niej czuje. Ja jak debil nie wiedziałem co powiedzieć. Po chwili powiedziałem,że niczego nie jestem pewny. Nie no to było po prostu najlepsze kłamstwo jakie wymyśliłem, jakim trzeba być idiotą, żeby coś takiego wymyśleć ? kiedy dziewczyna mówiła mi,że daje jej nadzieje,że traktuje jak zabawkę miałem ochote ją przytulić. Ona mówiła to prawie przez łzy. Nie traktowałem jej tak. Chciałem, żeby uwierzyła,że nie uważam jej za zabawke, dlatego powiedziałem wszystko co mi leżało na sercu. Dziewczyna przez chwilę zamarła. Po chwili powiedziała, żebyśmy zaczęli traktować siebie jak powietrze. Chciałem już zaprzeczyć, ale dziewczyna wybiegła z pokoju. Świetnie, zachowałem się jak dupek. Nie potrafię się przyznać, że coś do niej czuje. Teraz Em na pewno nie będzie chciała ze mną rozmawiać. Skierowałem się do kuchni, tam zapewne są wszyscy. W myślach powtarzałem sobie tylko” Niall jesteś dupkiem”. Wiem,że to niczego nie załatwi. Przywitałem się z chłopakami, a mój wzrok od razu powędrował na Emily, już nawet nie zauważyłem Bonnie. Ocknąłem się dopiero wtedy, kiedy Bonnie powiedziała, że musi już iść. Wstałem i odprowadziłem ją do drzwi. Dziewczyna chciała już pocałować mnie na pożegnanie, ale odsunąłem się. Nie wiem dlaczego to zrobiłem. W tym momencie wolałem pocałować Emily niż ją. Dziewczyna popatrzyła mi w oczy i wyszła. Podrapałem się po karku i wróciłem do kuchni.

*Oczami Emily*

Okropnie żałuje tych paru ostatnich słów,które powiedziałam. Nie chce, żebyśmy się traktowali jak powietrze,to boli jeszcze bardziej,ale co innego mogłam zrobić ? staje pomiędzy Bonnie i Niallem. Jestem idiotką. Mówię słowa, których nie chce mówić. Po chwili Liam postawił przed każdym z nas talerz pysznego bigosu. Świetnie, nawet nie zauważyłam, że on coś gotował. Ciągle myślałam o Niallerze i o tym co powiedziałam. Wszyscy zajadali się,śmiali się,tylko ja dłubałam coś w jedzeniu.

-co o tym myślisz Emily ? –zapytał nagle Zayn

-świetny pomysł Zayn –odpowiedziałam.

Nawet nie wiedziałam o czy mówił,ale no dobra.

-zgadzasz się, żebym skoczył z mostu ? –zapytał

-co ? nie zgadzam się –oznajmiłam

Czy ja jestem normalna ? w tym momencie powinnam słuchać chłopaków, a nie rozmyślać o Niallu. Kątem oka spojrzałam na niego, który też chyba nie za bardzo ich słuchał. Okej, jest źle. Nawet gorzej niż źle. Niall pierwszy raz w życiu patrzy się w jedzenie, normalnie to on by zjadł już pięć talerzy. Co ja zrobiłam. Zraniłam siebie i jego. Musze to odkręcić. Z rozmyśleń wyrwał mnie dzwonek Liama. Przeprosił nas i wyszedł z kuchni. Po paru minutach pojawił się  znowu w kuchni.

-słuchajcie, dzwonił Paul i załatwił nam koncert z Nowym Jorku, dzisiaj w nocy wylatujemy i przez dwa dni gramy koncerty –oznajmił Liam- Emily Ty jedziesz z nami oczywiście.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------

tak,wiem,że nudny,ale postaram się bardziej przy kolejnym :) 

wyyybaczcie :) 

Jest nijaki,bo nie miałam za bardzo siły go pisać,wiecie choroba dopadła ;/

Więc tak po prawej stronie pojawiła się ankieta,głosujcie w niej :) 

Od razu odpowiadam na prośby  typu" nie kończ jeszcze " 

Nie zamierzam jeszcze kończyć,będzie jeszcze pare rozdziałów,ale jeśli chcielibyście

nowe opowiadanie,to muszę już wmyślać jakąś historię :) 

Do następnego xx

CZYTASZ-KOMENTUJESZ :)