Prolog

Minęło kilka lat odkąd rodzice zginęli, wszystko pamiętam jakby to było wczoraj…

Nadal jak chodzę na grób rodziców to płacze za każdym razem i rozmawiam z nimi, bo wiem że mnie słyszą i gdzieś tam w niebie się uśmiechają.  Pamiętam jak mój brat i chłopak pocieszali mnie , to były dwie najważniejsze osoby w moim życiu. Pewnego dnia wracałam właśnie z cmentarza , bo byłam u rodziców. Była piękna pogoda , słońce świeciło a wiatr delikatnie rozwiewał mi włosy ,postanowiłam że się przejdę, Udałam się do parku ,gdzie zawsze chodziłam z Filipem oraz rodzicami. Chodząc tak przypominały mi się wspólne chwile z nimi, jak to z nimi i z moim bratem świetnie się bawiliśmy. Mijałam właśnie małą rzeczkę, postanowiłam usiąść. Wszystko mi się przypomniało i w pewnym momencie zaczęły mi lecieć łzy ,otarłam je szybko i postanowiłam o tym nie myśleć. Niedaleko zauważyłam jakaś parę. Wyglądali na bardzo szczęśliwych tak jak z Filipem. Długo obserwowałam ich ,postanowiłam im się bardziej przyjrzeć , nagle ujrzałam Filipa , mojego Filipa z jakąś dziewczyną ,to co zobaczyłam również mnie zabolało. Wstałam z ławki i zaczęłam biec przed siebie ze łzami w oczach. Dotarłam do domu . Trzasnęłam drzwiami i pobiegłam na górę . Za sobą usłyszałam tylko głos Jessiego.

-Amanda co się stało? –zapytał chłopak

Nie odpowiedziałam mu , nie chciałam o tym gadać. Szybko zamknęłam się w pokoju i pozwoliłam aby łzy spokojnie spływały po mojej twarzy. Nagle usłyszałam że drzwi się otworzyły, w nich stał Jessie.

-Dlaczego płaczesz?- zapytał a w jego głosie słychać było troskę.

-Chodzi o Filipa-powiedziałam ze łzami w oczach.

Usłyszałam jak chłopak podchodzi do mnie a za chwilę poczułam jak ktoś mnie obejmuje.

-Co on znowu zrobił-zapytał spokojnym głosem.

Opowiedziałam mu całą historię . Jessie bardzo się wkurzył , już miał iść do niego ale go powstrzymałam.

-Porozmawiam z nim , spokojnie – powiedziałam z przerażeniem a zarazem chciałam zachować spokój.

-Zabije go , zabije tego idiotę- powiedział z krzykiem.

Udało mi się jednak przekonać go żeby do niego nie poszedł.

-Czy mogę zostać sama ?-zapytałam po czym poczułam że znowu łzy napływają mi do oczu.

-Jasne –odpowiedział i ostatni raz mnie przytulił po czym wyszedł.

Ja skuliłam się w kłębek na łóżku , nagle zauważyłam zdjęcie które leżało na mojej szafce nocnej. Byłam tam ja z Filipem , całowaliśmy się . Jeszcze bardziej wybuchałam płaczem. To naprawdę bardzo bolało , byliśmy ze sobą dwa lata. Wzięłam mocno zamach i rzuciłam zdjęcie o ścianę tak, że ramka się rozwaliła a zdjęcie leżało na podłodze. Po czym wybuchłam znowu  płaczem.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Postanowiłam ,że dzisiaj jeszcze coś dodam

więc macie tu prolog,  zacznę od takiego smutniejszego ale potem wszytko się rozkręci ,liczę że się podoba , ale ja tak szczerze oczekiwałam od siebie czegoś lepszego ale jest jak jest :) :) 

Następny rozdział nie wiem za dwa dni może .  :)

                                                               Filip z dziewczyną

 Amanda w pokoju